Elke dinsdagavond, vaste filmavond in het Isala Theater, schoof – de bijna 95 jarige - Hans Verstegen voor mij heen om de verkorte rij 10 af te sluiten. We zeiden nooit veel. Naast ons snorde de projector en af en toe hoorde ik Hans lachen of een afkeurend geluid maken.

Deze herinnering is onvoldoende voor een In Memoriam. Wie kan ik het beter vragen? Dan schiet me ineens het vaste duo te binnen bij mixed wedstrijden. De uitbundige Marjan van Ingen die met de ingetogen Hans samenspeelde en tot beider vrolijke verrassing prijzen binnenhaalden. Ik vraag haar naar herinneringen: ‘De allermooiste overwinning was het winnen van de landelijke Arendsen-de Wolff trofee in Zwolle waar Hans na afloop een geweldige en geestige speech heeft gehouden.’ ‘En,’ vervolgt Marjan ‘door het winnen van de Handicartwedstrijd op Capelle mochten we door naar de regionale finale op De Haagsche. En nog maar een paar jaar geleden wonnen we de Gouden-Koetstrofee. Hans was daarna zo trots als een pauw. Ik natuurlijk ook. Ik vond het altijd een feestje om met hem te spelen.’

Hij was, samen met zijn vrouw Elly, lid geworden op 17 april 1986 en uiteraard begonnen in de ‘Put van Capelle’. Elly heeft nog in de Redactiecommissie van het clubblad Greens Leaves gezeten waar ze streng was op taalfoutjes, maar een humorvol en gezellig lid van de commissie was.
Het was moeilijk voor Hans zijn lieve vrouw Elly te verliezen, maar hoe gek het ook klinkt, gelukkig had hij de afleiding van het golfen.

Hans heeft zich ook verdienstelijk gemaakt voor de club. Zo was hij jaren voorzitter van de Stichting Exploitatie van de Capelse Golfbaan. En een trouwe bezoeker van de ledenvergadering, waar vaak zijn lange en rechte gestalte oprees tussen de leden en hij op een rustige, maar trefzekere manier een punt naar voren bracht. Zo had hij al voor de baan in 1990 open ging, voorgesteld om een lift in het clubgebouw aan te leggen. Zou hij toen bevroed hebben dat hij er later gebruik van zou maken toen het golfen niet meer ging en de club letterlijk zijn huiskamer werd? Samen met een oude vriend dronk hij dan een kopje koffie en las zijn krantje.
Zijn hoge leeftijd hield hem niet tegen in het aanbieden van zijn diensten, zoals bij het jaarlijkse CSO. Trouw stond hij op de hem toegewezen plek, waar het bijvoorbeeld onoverzichtelijk of gevaarlijk was voor deelnemers van buitenaf. Hij observeerde slechts, maar als hij iets zag dat hem niet beviel of tegen de golfregels indruiste sprak hij zich ferm uit.

Zijn dochters herinneren zich hun vader zo: ‘Hij begeleidde zijn kleinzoon bij het ontwikkelen van zijn golfspel, hij was trots op zijn prijzen, altijd stond golf aan op de tv, zijn golftas in de gang en vaak: eten op de club. We hebben er heel wat verjaardagsfeestjes gevierd.’

Hans dacht zelf dat niemand hem zou gaan missen, maar wij weten allemaal, dat met het verscheiden van Hans, wij een heel fijn ‘Mensch’ moeten missen.

En ik weet zeker dat Marjan en ik – bij het delen van onze herinneringen aan onze overleden mannen - we Hans met een ruim gebaar insluiten.

Maart 2025.                                                                                                                                   

Bettie van Veen en Marjan van Ingen